Yalnızlık Hissine Dair

Herkese merhaba! Zaman zaman yalnız kalmış hissedebilirsiniz. Bu çok normal. Fakat bu düşünce zamanla geçmiyor ve azalmıyorsa, buna uygun davranmaya başlamanız bazı problemlere sebep olacaktır. İnsanlarla daha az görüşmeye başlayacak, bunun için artık çaba da harcamayacaksınız. Sosyalleşmekten uzaklaşacak, tek başına zaman geçirmeye başlayacaksınız. Bu kötü bir şey değil tabii ki. Ama bunu yaparken mutsuzsanız orada bir problem var demektir (daha önce olumsuz duygularımızın aslında bize ne istediğimizi gösterdiğini, orada değişmesi gereken bir şey olduğunu söylediklerinden bahsetmiştik). 

Bunun sonucunda da, yalnızlığımız sürer ve kötü hissetmeye devam ederiz. Fakat bu davranışı mutsuz olduğumuz halde neden sürdürürüz? Çünkü boylece reddedilmeyiz, üzülmeyiz, muhtemel hayal kırıklıklarından uzaklaşmış oluruz. Fakat bu davranışlar sizi yalnızca kısa süreliğine iyi hissettirir.

Peki istediğimiz bir şeye ulaşırken (sosyalleşmek, yalnız kalmamak vs.) biraz da olsa kötü hissetmek felaket bir şey midir? Görüldüğü üzere ‘benimle kimse görüşmek istemiyor, yalnız kaldım’ düşüncesine inanıp ona uygun davrandığımızda bir kısır döngüye girmiş bulunuyoruz ve sonucunda çok daha kötü hissediyoruz, veya iyi ihtimalle aynı seviyede kötü hissetmeye devam ediyoruz. Böyle hissedenleriniz var ise belki bu haftasonu, bu kısır döngüden kurtulmak için bir plan yapabilir!