Kendimle İlişkim Nasıl Değişti?

Benim de kendime sanki en büyük düşmanımmışım gibi davrandığım zamanlar oldu.

Kiloluydum, en çirkin sensin dedim.

Kilo verdim, aslında yine de güzel değilmişsin dedim.

Başarısızdım, kendime yüklendim.

Başarılıydım, daha iyisi olabilir miydi dedim.

Yataktan çıkmadım belki saatlerce.

Ama öyle zamanlarımda bile, bildim desteğe ihtiyacı olan arkadaşlarıma gitmeyi.

Onlara teselli vermeyi, yarasına çare bulmayı.

Herkese yettiğim, kendime yetemediğim, çok zamanım oldu.

Peki önce kendimle dost olsaydım, ihtiyacım olduğunda kendime de koşsaydım nasıl olurdu?

Nasıl olurdu kendimi eleştiren o acımasız iç sesi kısıp, kendime de teselli verseydim?

Öğrendim.

Dili bi değiştirdim önce. Karşıma aldım kendimi, tuttum en çok acıyan yerinden, başladım konuşmaya. Hatalarıma sarıldım, doğrularıma da, başarılarıma, başarısızlıklarıma, iyi tecrübelerime, kötüsüne, fazla kilolarıma, vücudumun sevmediğim ve sevdiğim yerlerine de.

İşte o zaman, kendime de yettim, başkalarına da.